Europejskie reguły więzienne |
czwartek, 18 stycznia 2007 21:30 |
Europejskie reguły więzienne (Zalecenie nr R(87) 3 dla państw członkowskich Rady Europy przyjęte przez jej Komitet Ministrów dnia 12 lutego 1987 r. podczas 404 posiedzenia Delegatów Ministrów).
Komitet Ministrów, na podstawie art. 15 b Statutu Rady Europy, zważywszy, że w interesie państw członkowskich Rady Europy leży ustalenie wspólnych zasad polityki kryminalnej. Wziąwszy pod uwagę, że jakkolwiek w rozwoju nieizolacyjnych alternatyw postępowania z przestępcami osiągnięty został znaczący postęp, pozbawienie wolności pozostaje niezbędną sankcją karną. Zważywszy na ważną rolę reguł międzynarodowych w praktyce oraz w filozofii więziennego postępowania i zarządzania. Wziąwszy pod uwagę jednakże, że rozwój społeczny i zmiany w dziedzinie więziennego postępowania i zarządzania uczyniły niezbędnym przeformułowanie Wzorcowych Reguł Minimum Postępowania z Więźniami Rady Europy ( Rezolucja (73)5 ) tak, aby poprzeć najlepsze z tych rozwiązań oraz stworzyć ramy dla przyszłych modyfikacji. - zaleca, aby rządy państw członkowskich kierowały się w swoim ustawodawstwie wewnętrznym i w praktyce zasadami zawartymi w tekście Europejskich Reguł Więziennych, stanowiącym aneks do niniejszego Zalecenia, mając szczególnie na względzie, w ich stopniowym wprowadzaniu w życie, cele przedstawione w tym wstępie i reguły podstawowych zasad zawarte w części I oraz zapewnienie możliwie najszerszego rozpowszechnienia tego tekstu.
2. służenie jako bodziec dla administracji więziennych do rozwijania polityki oraz działań praktycznych i zarządzania opartych na istotnych współczesnych zasadach celowości i słuszności; 3. pobudzanie u członków personelu więziennego takich postaw zawodowych, które odzwierciedlają istotne społecznie i moralnie wartości ich pracy oraz tworzenie warunków, które mogą dać najlepsze wyniki w wypełnianiu przez nich obowiązków dla dobra powszechnego i opieki nad więźniami oraz dla ich satysfakcji zawodowej; 4. dostarczenie realistycznych, podstawowych kryteriów, na podstawie których administracje więzienne oraz osoby odpowiedzialne za inspekcję warunków osadzenia i zarządzanie więzieniami mogłyby dokonywać wiarygodnych ocen dokonań i dążyć do jeszcze lepszych rezultatów.
Podstawowe zasady
2. Niniejsze reguły stosuje się bezstronnie. Wyklucza to dyskryminację z takich względów, jak rasa, kolor skóry, płeć, język, religia, przekonania polityczne lub inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, urodzenie, status majątkowy lub z innych przyczyn. Szanuje się wierzenia religijne oraz przekonania moralne grupy, do której dany więzień przynależy. 3. Cele postępowania z osobami uwięzionymi następujące są: utrzymanie stanu ich zdrowia oraz szacunku dla siebie, a także - o ile pozwala na to długość kary, rozwijanie u nich poczucia odpowiedzialności i wspieranie takich postaw i umiejętności, które pomogą im w powrocie do społeczeństwa z najlepszymi szansami prowadzenia po zwolnieniu życia zgodnego z prawem i dającego środki utrzymania. 4. Przeprowadza się regularne inspekcje zakładów penitencjarnych i ich służb przez wykwalifikowanych i doświadczonych inspektorów mianowanych przez kompetentny organ władzy. Ich zadaniem jest w szczególności kontrolowanie czy i w jakim zakresie zakłady te są administrowane zgodnie z obowiązującymi ustawami i regulaminami, zadaniami służb więziennych oraz warunkami niniejszych reguł. 5. Ochrona praw osobistych więźniów, ze szczególnym uwzględnieniem legalności wykonania środków skutkujących pozbawienie wolności, zabezpieczona jest poprzez kontrolę wykonywaną, zgodnie z prawem krajowym, przez władzę sądową lub inny organ należycie ustanowiony dla odwiedzania więźniów i nie będący częścią administracji więziennej. 6. 1. Reguły niniejsze są stale dostępne dla członków personelu w krajowych oficjalnych językach.
Zarządzanie instytucjami więziennymi
Przyjmowanie i rejestracja.
2. Istotne szczegóły nakazu oraz przyjęcia rejestruje się natychmiast. 8. W każdym miejscu, w którym przebywają osoby uwięzione, prowadzi się pełny i zabezpieczony rejestr zawierający następujące informacje w odniesieniu do każdego przyjętego więźnia ; 1. dane identyfikacyjne danego więźnia 2. podstawę nakazu przyjęcia oraz organ władzy, który go wydał, 3. dzień i godzinę przyjęcia oraz zwolnienia. 9. Czynności związane z przyjęciem pozostają w zgodzie z podstawowymi zasadami niniejszych reguł i mają wspomagać więźniów w rozwiązywaniu ich pilnych problemów osobistych. 10. 1. Dla każdego więźnia skazanego na wystarczająco długą karę sporządza się, zaraz kiedy to staje się możliwe po przyjęciu go i przedstawia naczelnikowi do wiadomości lub zatwierdzenia gdy to właściwe, pełne raporty oraz odpowiednie informacje o sytuacji osobistej więźnia oraz programie szkolenia w celu przygotowania go do ostatecznego zwolnienia. 2. Raporty takie zawierają zawsze orzeczenia lekarza oraz członków personelu bezpośrednio odpowiedzialnych za danego więźnia. 3. Raporty te oraz informacje dotyczące więźnia przechowuje się z odpowiednią dbałością o poufność danych osobowych, regularnie uaktualnia się oraz udostępnia wyłącznie osobom upoważnionym.
2. Mężczyźni i kobiety co do zasady więzieni są oddzielnie, chociaż mogą brac wspólnie udział w organizowanych zajęciach stanowiących część przyjętego programu postępowania. 3. Więźniowie śledczy więzieni są z zasady oddzielnie od więźniów skazanych, chyba że wyrażą zgodę na wspólne zamieszkanie lub udział w organizowanych dla nich zajęciach. 4. Młodzi więźniowie przebywają w warunkach, które tak dalece jak to jest możliwe, chronią ich przed wszelkimi szkodliwymi wpływami i w których uwzględnia się potrzeby właściwe dla ich wieku. 12. Celami klasyfikacji lub reklasyfikacji więźniów są : 1. oddzielenie od innych tych więźniów, którzy ze względu na swoją przeszłość kryminalną lub osobowość, odnosiliby z tego prawdopodobnie korzyść lub wywieraliby ujemny wpływ oraz 2. pomoc w rozmieszczaniu więźniów ułatwiającym postępowanie z nimi oraz ich readaptację społeczną przy uwzględnieniu wymogów zarządzania i bezpieczeństwa. 13. W celu ułatwienia stosowania różnych rygorów postępowania lub rozmieszczania szczególnych kategorii więźniów wykorzystuje się, tak dalece jak to możliwe, oddzielne zakłady lub oddziały zakładów.
2. W przypadku wspólnego zamieszkania, celę dzielą więźniowie uznani za zdolnych do wspólnego przebywania w tych warunkach. Cele takie kontroluje się w nocy, odpowiednio do rodzaju danego zakładu. 15. Pomieszczenia mieszkalne przeznaczone dla więźniów, a szczególnie wszystkie sypialnie, mają odpowiadać warunkom zdrowotnym i higienicznym, przy czym właściwą uwagę przykłada się do ich warunków klimatycznych oraz w szczególności objętości kubicznej, rozsądnej powierzchni, oświetlenia, ogrzewania oraz wentylacji. 16. We wszystkich miejscach, w których przebywają lub pracują więźniowie : 1. okna są wystarczająco duże, aby mogli oni, między innymi, czytać lub pracować przy świetle naturalnym w zwykłych warunkach. Są one tak zbudowane, aby umożliwiać dostęp świeżego powietrza, chyba że jest tam wystarczający system klimatyzacji. Ponad to okna, przy uwzględnieniu wymogów bezpieczeństwa, mają zwykły wygląd, tak dalece jak to możliwe, pod względem wymiarów, umiejscowienia i konstrukcji. 2. sztuczne światło odpowiada uznanym wzorcom technicznym. 17. Urządzenia sanitarne i sposób dostępu do nich są odpowiednie dla umożliwienia każdemu więźniowi zaspokojenia potrzeb fizjologicznych kiedy jest to konieczne, w czystych i przyzwoitych warunkach. 18. Instaluje się odpowiednie urządzenia kąpielowe i natryskowe o temperaturze dostosowanej do klimatu, tak aby każdy więzień mógł i aby można było od niego wymagać wzięcia kąpieli lub natrysku tak często, jak jest to konieczne dla ogólnej higieny - stosownie do pory roku i położenia geograficznego, lecz nie rzadziej niż raz w tygodniu. Gdziekolwiek to możliwe więźniowie powinni mieć swobodny dostęp do tych urządzeń w każdej uzasadnionej porze. 19. Wszystkie pomieszczenia zakładu utrzymuje się stale w należytym stanie i czystości.
21. Dla utrzymania zdrowia oraz aby więźniowie mogli utrzymać przyzwoity wygląd i zachować szacunek dla siebie, zapewnia się odpowiednie urządzenia do właściwego pielęgnowania włosów i zarostu ; mężczyznom umożliwia się regularne golenie się.
2. Całą odzież utrzymuje się w czystości i w dobrym stanie. Bieliznę zmienia się i pierze tak często, jak to jest konieczne dla utrzymania higieny. 3. Kiedykolwiek więźniowie otrzymują zgodę na wyjście poza zakład, zezwala się im na noszenie własnej lub innej nie wyróżniającej się odzieży. 23. W momencie przyjęcia więźniów do zakładu podejmuje się odpowiednie starania dla zapewnienia przechowania ich odzieży osobistej w dobrych warunkach i w zdatności do użycia. 24. Każdemu więźniowi przydziela się oddzielne łóżko oraz oddzielną i odpowiednią pościel w dobrym stanie i zmienianą wystarczająco często, aby utrzymać ją w czystości.
2. Woda pitna jest dostępna każdemu więźniowi.
2. Więźniów chorych, wymagających leczenia specjalistycznego, umieszcza się w wyspecjalizowanych zakładach lub szpitalach cywilnych. Jeżeli w zakładzie znajdują się urządzenia szpitalne, ich wyposażenie, umeblowanie i zaopatrzenie w lekarstwa jest właściwe dla zapewnienia opieki medycznej oraz leczenia chorych więźniów, a personel posiada odpowiednie wykształcenie zawodowe. 3. Każdy więzień ma możliwość korzystania z usług wykwalifikowanego stomatologa. 27. Więźniów nie można poddać jakimkolwiek eksperymentom, które mogłyby zagrażać ich zdrowiu tak somatycznemu, jak i psychicznemu. 28. 1. Gdziekolwiek to możliwe, zapewnia się odbycie porodu w szpitalu pozawięziennym. O ile nie przedsięwzięto takich starań, w zakładach karnych zapewnia się niezbędny personel oraz pomieszczenie porodowe oraz opiekę popołogową. Faktu urodzenia się dziecka w więzieniu nie uwidacznia się w jego akcie urodzenia. 2. Zezwolenie na pozostawienie niemowląt w zakładzie z ich matkami wymaga zorganizowania żłobka i zapewnienia w nim opieki wykwalifikowanych pielęgniarek w czasie, kiedy niemowlęta nie znajdują się pod opieką ich matek. 29. Lekarz bada każdego więźnia po jego przybyciu tak szybko, jak to możliwe oraz następnie, jeżeli to konieczne - szczególnie w razie potrzeby ujawnienia chorób somatycznych lub psychicznych i podjęcia w następstwie tego środków niezbędnych do terapii medycznej ; oddzielenia więźniów podejrzanych o choroby infekcyjne i zakaźne ; odnotowanie defektów fizycznych lub psychicznych mogących utrudnić readaptację po zwolnieniu ; oraz określenia zdolności każdego więźnia do pracy. 30. 1. Opiekę nad zdrowiem somatycznym i psychicznym więźniów sprawuje lekarz. Dogląda on, w warunkach i z częstotliwością właściwą dla norm szpitalnych, wszystkich chorych więźniów, wszystkich tych, którzy zgłosili chorobę lub obrażenia ciała oraz każdego więźnia, na którego zwrócił szczególną uwagę. 2. Lekarz przedkłada naczelnikowi raport, kiedykolwiek uznaje, że zdrowie somatyczne lub psychiczne więźnia jest lub będzie narażone na uszczerbek na skutek trwania uwięzienia lub jego warunków. 31. 1 lekarz lub upoważniony funkcjonariusz regularnie kontroluje i informuje naczelnika o : 1. ilości, jakości, sposobie przyrządzania i wydawania żywności i wody; 2. higienie i czystości zakładu i więźniów; 3. urządzeniach sanitarnych, ogrzewaniu, oświetleniu i wentylacji zakładu; 4. jakości oraz czystości odzieży i pościeli więźniów. 2. Naczelnik bierze pod uwagę raporty oraz informacje złożone do treści reguł 30 ust. 2 oraz 31 ust.1 i w przypadku kiedy podziela przedstawione tam zalecenia, podejmuje niezwłocznie kroki celem wprowadzenia ich w życie; gdy zaś przekracza to jego kompetencje lub gdy nie podziela tych zaleceń, sporządza niezwłocznie notatkę służbową i przesyła ją wraz z orzeczeniem lekarza zwierzchniemu organowi władzy. 32. Służby medyczne zakładu prowadzą badania diagnostyczne i leczenie każdej choroby somatycznej, psychicznej lub niepełnosprawności, które mogą utrudnić readaptację społeczną po zwolnieniu. W tym celu stosuje się wobec więźnia wszystkie niezbędne zabiegi lekarskie, chirurgiczne lub psychiatryczne, ,także te dostępne w publicznej służbie zdrowia.
34. 1. Żadnemu z więźniów nie powierzy się w imieniu zakładu sprawowanie władzy dyscyplinarnej w jakimkolwiek zakresie. 2. Reguła ta nie krępuje jednak właściwego stosowania zarządzeń powierzających więźniom, zorganizowanym w celowe grupy w ramach programów danego rygoru i pod nadzorem, określonych działań lub kompetencji społecznych, edukacyjnych lub sportowych. 35. Ustawa lub regulamin wydany przez uprawniony organ określi następujące kwestie: 1. zachowanie, które stanowi przekroczenie dyscyplinarne; 2. rodzaje i wysokość kar dyscyplinarnych, które można wymierzyć; 3. organ upoważniony do wymierzania takich kar; 4. organ odwoławczy oraz tryb złożenia odwołania. 36. 1. Żaden więzień nie będzie karany inaczej niż zgodnie z przepisami takiej ustawy lub regulaminu i nigdy dwukrotnie za ten sam czyn. 2. Raporty o przekroczeniu przedstawia się niezwłocznie uprawnionemu organowi, który podejmuje decyzję bez nieuzasadnionej zwłoki. 3. Żaden więzień nie będzie ukarany, zanim nie zostanie poinformowany o zarzucanym mu przekroczeniu i przed daniem mu odpowiedniej możliwości podjęcia obrony. 4. Gdy jest to konieczne i wykonalne, więźniom zezwala się na przedstawienie własnej obrony za pośrednictwem tłumacza. 37. Całkowicie zakazuje się wymierzania jako kar dyscyplinarnych kar zbiorowych, cielesnych, osadzania w ciemnicy oraz wszelkich kar okrutnych, nieludzkich lub poniżających. 38. 1. Kara izolacji dyscyplinarnej oraz każda inna kara, która mogłaby mieć negatywne skutki dla somatycznego lub psychicznego zdrowia więźnia, może być wymierzona jedynie w przypadku, gdy lekarz po zbadaniu orzeknie na piśmie, że więzień jest w stanie odcierpiec taką karę. 2. W żadnym przypadku kara taka nie może być sprzeczna lub nie może omijać zasad określonych w regule 37. 3. Więźniów podlegających takim karom odwiedza codziennie lekarza, który powiadamia naczelnika o konieczności zakończenia lub zmiany danej kary ze względu na zdrowie somatyczne lub psychiczne.
1. jeżeli jest konieczne, jako środek ostrożności przeciwko ucieczce w czasie transportu, z tym zastrzeżeniem, że zdejmuje się je, gdy więzień staje przed sądem lub organem administracji, chyba, że zadecydują one inaczej. 2. ze względów medycznych, za wskazaniem i pod nadzorem lekarza; 3. na polecenie naczelnika, o ile zawiodły inne metody kontroli, w celu zapobieżenia zadaniu przez więźnia obrażeń sobie lub innym lub zapobieżenia poważnemu uszkodzeniu mienia; w takich przypadkach naczelnik zasięga niezwłocznie porady lekarz oraz zawiadamia zwierzchni organ administracji.
INFORMOWANIE ORAZ PRAWO WIĘŹNIÓW DO SKARGI Artykuł 41
2. Jeżeli więzień nie potrafi zrozumieć przedstawionej informacji na piśmie, przekazuje się mu ją ustnie.
2. Więzień ma możliwość rozmawiania lub wnoszenia próśb bądź skarg do inspektora więzień lub do każdego innego organu władzy należycie upoważnionego do wizytowania więzienia bez obecności naczelnika lub innych członków personelu. Zaskarżenie formalnych decyzji może być jednakże dopuszczalne w ramach określonej procedury. 3. Każdemu więźniowi zezwala się na składanie próśb i skarg w sposób poufny do centralnego organu administracji więziennej, władz sądowych oraz innych właściwych władz. 4. Każda prośba lub skarga zaadresowana lub odnosząca się do organu władzy więziennej jest bezzwłocznie rozpatrzona przez ten organ, a odpowiedź przezeń udzielona bez nieuzasadnionej zwłoki.
2. W celu rozwijania kontaktów ze światem zewnętrznym, tworzy się system przepustek z więzienia, zgodnych z celami postępowania określonymi w części IV niniejszych reguł.
2. Więźniom - obywatelom państw, które nie mają przedstawicielstwa dyplomatycznego lub konsularnego w danym kraju oraz uchodźcom lub bezpaństwowcom, stwarza się podobne ułatwienia w nawiązaniu kontaktu z przedstawicielstwami dyplomatycznymi państwa, które reprezentuje ich interesy, albo z każdym innym organem krajowym lub międzynarodowym, którego zadaniem jest bronić interesów takich osób.
2. Uprawnionemu przedstawicielowi ustanowionemu lub uznanemu zgodnie z ust. 1, umożliwia się regularne wykonywanie posług religijnych i praktyk oraz składania na osobności wizyt duszpasterskich w wymaganych przez daną religię przypadkach. 3. Żadnemu więźniowi nie odmówi się dostępu do uprawnionego przedstawiciela jakiejkolwiek religii. Jeżeli którykolwiek więzień sprzeciwi się wizycie jakiegoś przedstawiciela religijnego, jego wola będzie uszanowana.
2. Wszystkie te przedmioty i pieniądze zwraca się w chwili zwolnienia go, z wyjątkiem pieniędzy, które zezwolono mu wydać lub mienia, które zezwolono mu wysłać z więzienia lub gdy ze względów higienicznych nakazano zniszczyć jakiś przedmiot. Więzień poświadcza, jakie przedmioty i ile pieniędzy zwrócono mu. 3. Tak dalece jak to wykonalne, w ten sam sposób postępuje się z wszelkimi pieniędzmi oraz innym mieniem otrzymanym przez więźnia z zewnątrz, chyba że przysłane były z zamiarem użycia i wydano zgodę na użycie ich w czasie uwięzienia. 4. Jeżeli więzień posiada jakieś lekarstwa w chwili przyjęcia go do zakładu, o ich użyciu decyduje lekarz.
2. Więźnia powiadamia się natychmiast o śmierci lub poważnej chorobie każdego bliskiego krewnego. W takich wypadkach, kiedykolwiek pozwalają na to okoliczności, więźniowi powinno się zezwolić na odwiedzenie jego chorego krewnego lub zobaczyć zmarłego pod strażą lub bez. 3. Wszyscy więźniowie mają prawo do natychmiastowego poinformowania swoich rodzin o uwięzieniu lub przeniesieniu do innego zakładu.
2. Transportowanie więźniów w pojazdach niedostatecznie przewiewnych lub oświetlonych albo w jakikolwiek inny sposób, który narażałby ich na niepotrzebne cierpienie fizyczne. jest zakazane. 3. Transportowanie więźniów odbywa się na koszt administracji oraz zgodnie z regulaminem.
Personel
2. Personel powołuje się z zasady na pełne etaty jako zawodowy personel więzienny, mający status państwowej służby cywilnej z trwałością zatrudnienia zależnym jedynie od właściwego postępowania, skuteczności, dobrego stanu zdrowia somatycznego i psychicznego oraz odpowiedniego poziomu wykształcenia. Wysokość uposażenia zachęca do rekrutowania i utrzymania w niej odpowiednich mężczyzn i kobiet; świadczenia oraz warunki służby korzystnie uwzględniają specyficzny charakter tej pracy.
2. W czasie trwania stosunku pracy wszyscy członkowie personelu podtrzymują i pogłębiają wiedzę oraz kompetencje zawodowe przez udział w zawodowych kursach szkoleniowych, organizowanych okresowo przez administrację więzienną. 3. Powinno się podejmować przedsięwzięcia dla poszerzenia doświadczeń i szkolenia tych członków personelu, których zdolności zawodowe powiększyłyby się dzięki temu. 4. Szkolenia wszystkich członków personelu powinno obejmować wykład wymagań i stosowania Europejskich Reguł Więziennych oraz Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.
2. Tych i innych specjalistów zatrudnia się z zasady na czas nieokreślony. Nie wyklucza to osób pracujących na niepełnym etacie lub nieodpłatnie, jeżeli to jest właściwe i pożyteczne ze względu na ich przydatność oraz szkolenie, które mogą prowadzić.
2. Naczelnik zakładu ma odpowiednie do obowiązków kwalifikacje, pod względem charakteru. umiejętności zarządzania, właściwego przygotowania zawodowego oraz doświadczenia. 3. Naczelnika powołuje się na pełny etat; jest on dyspozycyjny lub dostępny stosownie do regulaminu zarządzania administracji więziennej. 4. Jeżeli jeden naczelnik kieruje dwoma lub więcej zakładami. każdy z nich wizytuje on w krótkich odstępach czasu. Dla każdego z takich zakładów powołuje się odpowiedzialnego zań funkcjonariusza.
2. Kiedykolwiek będzie to konieczne oraz wykonalne, korzysta się z usług tłumacza.
2. Zakłady nie zatrudniające jednego lub więcej pełnoetatowych lekarzy odwiedza regularnie niepełnoetatowy lekarz albo upoważniony pracownik służby zdrowia.
2. Jeżeli jest wskazane, personel otrzymuje specjalne przeszkolenie, dające im umiejętność opanowania więźniów agresywnych. 3. Z wyjątkiem szczególnych okoliczności, personel wykonujący swoje obowiązkiw bezpośrednim kontakcie z więźniami nie powinien w żadnych okolicznościach być wyposażony w broń bez pełnego przeszkolenia w posługiwaniu się nią.
Cele postępowania oraz rygory
2. zminimalizować szkodliwe skutki uwięzienia oraz różnice między życiem w więzieniu a życiem na wolności - zmniejszające u więźniów szacunek dla samego siebie oraz poczucie osobistej odpowiedzialności; 3. podtrzymywać i umacniać te związki z krewnymi i ze społecznością pozawięzienną, które będą leżeć w najlepszym interesie więźniów i ich rodzin; 4. dać więźniom sposobność rozwijania umiejętności i zdolności, które zwiększą ich szanse pomyślnej readaptacji społecznej po zwolnieniu.
2. przedsięwzięcia zapewniające, że te zajęcia, tak dalece jak to możliwe, są organizowane dla rozszerzenia kontaktów i możliwości w ramach społeczności pozawięziennej, tak aby wzmocnić szanse readaptacji społecznej po zwolnieniu; 3. procedury ustalania i oceny indywidualnego postępowania oraz programów szkolenia więźniów, po pełnej konsultacji z odpowiednimi członkami personelu i z poszczególnymi więźniami, którzy powinni być zaangażowani w to tak dalece jak to wykonalne; 4. system wymiany informacji i style zarządzania, które będą wspierały odpowiednie i pozytywne stosunki między personelem a więźniami, co będzie wzmacniać szanse skutecznych oraz podtrzymujących programów postępowania.
2. Typ, wielkość, organizacja i pojemność tych zakładów lub ich części powinny być wyznaczane zasadniczo przez charakter prowadzonego w nich postępowania. 3. System rozmieszczania więźniów organizowany jest przy uwzględnieniu nakazów bezpieczeństwa i kontroli. Więźniowie powinni być umieszczani w możliwie najlepszej kategorii, gwarantującej jednakże bezpieczeństwo publiczne oraz szczególne potrzeby każdego z nich. Powinny być podejmowane wszelkie kroki dla umieszczenia więźniów w zakładach otwartych lub zapewnienia wystarczających możliwości kontaktów ze społecznością pozawięzienną. W przypadku cudzoziemców, więzi z osobami ich narodowości uważa się za szczególnie ważne.
2. Powinno rozwijać się metody zachęcające więźniów do współpracy i współudziału w postępowaniu z nimi. W tym celu należy zachęcać ich do przyjmowania odpowiedzialności, w granicach wyznaczonych przez regułę 34, za pewne sektory działania zakładu.
2. Programy postępowania powinny ponadto zawierać postanowienia o stosowaniu przepustek z zakładu, które powinny być udzielane najszerzej, jak to możliwe na podstawie przesłanek medycznych, szkolnych, zawodowych, rodzinnych oraz innych społecznych. 3. Cudzoziemcy nie powinni być wyłączani z możliwości korzystania z przepustek tylko z powodu ich obywatelstwa. Ponadto należy podjąć wszelkie wysiłki aby umożliwić im udział we wspólnych zajęciach zakładowych w ramach ich rygoru, tak aby zmniejszyć u nich poczucie izolacji.
2. Na więźniów prawomocnie skazanych można nałożyć obowiązek pracy odpowiedniej do ich zdolności fizycznych i umysłowych, określonych przez lekarza. 3. Więźniom zapewnia się wystarczająco pożyteczną pracę lub inne zajęcia celowe, tak aby uczynić ich aktywnie zajętymi w czasie normalnego dnia roboczego. 4. Tak dalece, jak to jest możliwe, praca przydzielana więźniom ma przyczynić się do podtrzymania lub rozwoju ich zdolności do zwykłego zarabiania na życie po zwolnieniu. 5. Więźniom, którzy są w stanie to wykorzystać, szczególnie więźniom młodym, zapewnia się szkolenie zawodowe w użytecznych zawodach. 6. W ramach właściwego doboru zawodowego oraz wymogów zarządzania zakładem i dyscypliny, więźniowie mogą wybrać rodzaj pracy, którą chcą wykonać.
2. Chociaż dążenie do zysku z produkcji w zakładzie może być pożyteczne dla podnoszenia poziomu i poprawiania jakości szkolenia, korzyści więźniów i postępowanie z nimi nie powinny być podporządkowane temu celowi.
1. w swoich zakładach, warsztatach i gospodarstwach rolnych; albo 2. we współpracy z prywatnymi podmiotami wewnątrz albo na zewnątrz zakładu. W takim przypadku całe normalne wynagrodzenie płacą osoby, na rzecz których praca jest świadczona, z uwzględnieniem wydajności więźniów.
2. Postanowienia o ubezpieczeniu więźniów od wypadków przy pracy i chorób zawodowych dokonuje się w warunkach nie mniej korzystnych niż przewiduje to ustawa dla pracowników pozawięziennych.
2. Więźniowie mają co najmniej jeden dzień wolny w tygodniu oraz wystarczający czas na naukę i inne zajęcia wymagane jako część postępowania z nimi i szkolenia ich dla readaptacji społecznej.
2. W ramach tego systemu więźniowie uprawnieni są do wydawania co najmniej części swoich zarobków na zakup dozwolonych artykułów użytku osobistego oraz do przesłania ich części rodzinie lub do wykorzystania na inne dowolne cele. 3. Według tegoż systemu, można również postanowić, iż część zarobków zatrzymuje administracja, w celu stworzenia oszczędności wręczanych więźniowi w chwili jego zwolnienia.
2. odbywa się w pozawięziennych placówkach oświatowych.
2. Podejmuje się odpowiednie kroki w celu zapewnienia zwalnianym więźniom niezbędnych dokumentów i dowodów osobistych oraz pomocy w znalezieniu mieszkania i pracy. Są oni ponadto zaopatrzeni w środki utrzymania na najbliższy okres po zwolnieniu, posiadają należyte oraz odpowiednie do klimatu i pory roku ubrania, a także mają wystarczające środki, by dotrzeć do miejsca, do którego się udają. 3. Uprawnionym przedstawicielom instytucji lub służb socjalnych powinno się dać wszelki konieczny dostęp do zakładu i do więźniów w celu pełnego przyczynienia się do przygotowania więźnia do zwolnienia oraz programu następczego.
Dodatkowe reguły dotyczące kategorii specjalnych
Więźniowie śledczy
2. Zezwala się im także na przyjmowanie wizyt takich osób, w ludzkich warunkach i poddanych tylko takim ograniczeniom i nadzorowi, jakie są niezbędne dla zabezpieczenia dobra wymiaru sprawiedliwości oraz bezpieczeństwa i porządku w danym zakładzie. 3. Jeżeli więzień śledczy nie życzy sobie kontaktu z którąś z powyższych osób, administracja więzienna nie powinna interweniować, chyba że istnieją dobrze uzasadnione przyczyny, takie jak na przykład wiek, stan psychiczny lub jakąkolwiek inną każdą ułomność danego więźnia.
2. Więźniom, którzy nie korzystają z tej możliwości wydaje się odpowiednie ubranie. 3. Jeżeli więźniowie śledczy nie posiadają własnego odpowiedniego ubrania, zaopatruje się ich w ubrania cywilne w dobrym stanie, w którym mogą wystąpić w sądzie lub w czasie innych uprawnionych wyjść.
Więźniowie psychicznie chorzy oraz z zaburzeniami psychicznymi
2. Zakłada się specjalistyczne zakłady lub oddziały kierowane przez lekarza dla obserwacji i leczenia więźniów cierpiących poważnie na inną chorobę psychiczną lub zaburzenie psychiczne. 3. Służba ogólnomedyczna lub psychiatryczna zakładów karnych zapewnia leczenie psychiatryczne wszystkim potrzebującym tego więźniom. 4. Podejmuje się kroki, z właściwymi instytucjami lokalnymi, by podjąć działania, mające na celu, o ile to konieczne, zapewnienie kontynuacji leczenia psychiatrycznego po zwolnieniu oraz następczą opiekę psychiatryczną. |