Bronisław Wróblewski (ur. 13 listopada 1888 w Twerze w Rosji, zm. 26 sierpnia 1941 w Wilnie[1]) – profesor prawa, rektor Uniwersytetu Wileńskiego[2][3], syn Józefa i Julii ze Smolechowskich[4]; ojciec polskiego malarza Andrzeja Wróblewskiego i teoretyka prawa Jerzego Wróblewskiego, mąż artystki grafika Krystyny z domu Hirschberg. Filister korporacji akademickiej Konwent Polonia.
Był profesorem prawa karnego w Wilnie. W swojej pracy naukowej inspirował się dziełem francuskiego pioniera nowoczesnej socjologii Emila Durkheima, który zajmował się m.in. socjologiczną funkcją języka i pierwotnym znaczeniem świadomości w badaniu zjawisk społecznych (inaczej niż Marks). Wróblewski rozwija idee Durkheima, kładąc nacisk na aspekt socjologiczny w badaniu zjawisk prawnych. Wielu uważa do dziś, że jest to jedyna droga, by prawo było pełnoprawną dziedziną nauki.
Bronisławowi Wróblewskiemu zawdzięcza się m.in. rozróżnienie w naukach prawniczych między językiem prawnym, w którym formułowane są ustawy i podobne akty prawodawcze – zakłada się, że mają być rozumiane jako zespół norm postępowania ustanowionych przez organizację państwową (język, litera prawa) oraz językiem prawniczym, w którym formułowane są różnego rodzaju wypowiedzi o prawie (język prawników).
Zmarł na atak serca podczas rewizji swego wileńskiego mieszkania przez hitlerowców[5]. Pochowany na Cmentarzu na Rossie.
Przypisy:
- KOLARZOWSKI, Jerzy J.: Definicja i funkcje polityki kryminalnej w pracach Bronisława Wróblewskiego, w: Studia Iuridica. – T. 31(1996), ostatni dostęp: 20 grudnia 2009
- Wilno – Florencja północy, [w:] Kresy Wschodnie, ostatni dostęp: 23 sierpnia 2007
- Rocznice krakowskie, [w:] Śródmiejski Ośrodek Kultury w Krakowie, ostatni dostęp: 23 sierpnia 2007
- Czy wiesz kto to jest?, red. Stanisław Łoza, Warszawa 1938, s. 821.
- W niektórych opracowaniach pojawia się informacja, że byli to Sowieci z NKWD. Tak jest m.in. w książce Andrzej Wróblewski nieznany, Kraków 1993 i w wielu późniejszych publikacjach. Wdowa po profesorze, Krystyna Wróblewska (1904–1994) wielokrotnie prostowała ten błąd w prasie.
Źródło: Wikipedia, licencja CC-BY-SA 3.0, autorzy |