Więziennictwo

W Polsce piętnowanie znane było już za czasów Kazimierza Wielkiego. Przewidywało je prawo miejskie. Odbywało się ono zazwyczaj przy pręgierzu. Znaki o różnym kształcie wypalano na czole, policzkach, nosie, uszach i na łopatce. Używano do tego rozżarzonego żelaza.

Niniejsze rozważania należy zacząć od kwestii terminologicznych. Zgwałcenie w potocznym, a także niestety niekiedy prawniczym języku nazywane jest gwałtem. Jest to błąd językowy. Pojęcie gwałt oznacza modus operandi, czyli sposób działania. Polegał on na użyciu przemocy – przymusu fizycznego – o bardzo dużym natężeniu. Gwałty mogły być: na majątku, np. rozbój, podpalenie, rabunek, zabór rzeczy, kradzież (S. Płaza, Historia prawa w Polsce na tle porównawczym. Część 1: X – XVIII wiek, Kraków 1997, s. 362); na osobie, np. bezprawne uwięzienie, porwanie.

Ława przysięgłych to nazwa elementu władzy sądowniczej, w skład którego wchodzą zwykli obywatele, a nie sędziowie zawodowi. Jest wyrazem udziału czynnika społecznego w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości.

Kolegia do spraw wykroczeń to organy pozasądowe, które od 1951 w Polsce orzekały w pierwszej instancji w sprawach o wykroczenia, choć tradycja postępowania w sprawach wykroczeń sięga dwudziestolecia międzywojennego (jednak wówczas sprawy tego typu rozpatrywane były urzędniczo, jednoosobowo). Kolegia ds. wykroczeń działały przy organach administracji, a w 1990 zostały przejęte przez resort sprawiedliwości, działając od tej pory przy sądach rejonowych.

Zesłanie to kara polegająca na przymusowym przesiedleniu, z reguły do rejonu znacznie oddalonego od miejsca zamieszkania, ale znajdującego się pod kontrolą władz stosujących tę karę. Przeważnie jako miejsce zesłania władze wybierały obszary słabo zasiedlone i o niskim stopniu rozwoju cywilizacyjnego. Zesłanie może dotyczyć zarówno pojedynczych osób jak i całych grup etnicznych. Często jest traktowane jako synonim deportacji.

Elizabeth Fry (ur. 21 maja 1780 r., zm. 12 października 1845 r. w Londynie), nazwisko rodowe Gurney, to angielska działaczka społeczna, reformatorka więziennictwa (głównie dla kobiet), założycielka Instytutu Pielęgniarek.

Kara śmierci (kara główna, kara ostateczna) – kara polegająca na pozbawieniu życia sprawcy przestępstwa stosowana od początków istnienia prawa, różnie w zależności od krajów, systemów prawnych i epok, najczęściej za czyny uniwersalnie pojmowane jako zbrodnie takie jak zabójstwo lub zdrada stanu, ale także za drobniejsze przestępstwa, w tym skierowane przeciw mieniu lub nawet występki obyczajowe, jak cudzołóstwo. Była bądź jest też zapisana w prawach religijnych różnych wyznań. W polskim systemie prawnym nie obowiązuje od 1998.

Gilotyna to przyrząd służący do wykonywania kary śmierci poprzez ścięcie głowy za pomocą dużego, ciężkiego (ok. 40 kg) noża o skośnym ostrzu, który opada pionowo pod wpływem grawitacji na szyję skazańca, unieruchomionego w ramie gilotyny.

Krzesło elektryczne to jedna z metod i urządzeń elektrycznych do wykonywania egzekucji. Wynaleziona i stosowana obecnie wyłącznie w USA, przez pewien czas stosowana na Filipinach. Planowano również wprowadzenie go do użytku w Etiopii już w latach 90. XIX wieku (zobacz link na końcu), ale, po rozpakowaniu przesyłki, okazało się, że nie można ich używać, bowiem w owym czasie nie było w tym kraju żadnej elektrowni.

Bronisław Wróblewski (ur. 13 listopada 1888 w Twerze w Rosji, zm. 26 sierpnia 1941 w Wilnie[1]) – profesor prawa, rektor Uniwersytetu Wileńskiego[2][3], syn Józefa i Julii ze Smolechowskich[4]; ojciec polskiego malarza Andrzeja Wróblewskiego i teoretyka prawa Jerzego Wróblewskiego, mąż artystki grafika Krystyny z domu Hirschberg. Filister korporacji akademickiej Konwent Polonia.